Τι Χριστούγεννα είναι αυτά;

Έφτιαξα έναν ωραίο ελληνικό καφέ, διπλό πάντα, έβαλα μουσικούλα χαλαρωτική και κάθομαι και διαβάζω διάφορα, αλλά το μυαλό μου τρέχει όπου θέλει αυτό. Ωραίες μέρες είναι αυτές που έρχονται Αγιασμένες. Κάθε χρόνο τις περιμένω πως και πως μιας και η πιο αγαπημένη μου γιορτή είναι αυτή των Χριστουγέννων. Δεν ξέρω αν είναι που αναπολώ τα δικά μου παιδικά χρόνια που ήταν γεμάτα ζεστασιά και απλότητα και δεν ξέρω αν τα παιδικά μου μάτια τις έβλεπαν έτσι ή έτσι ήταν. Το σπίτι μύριζε χειμώνανθο που έκοβε η μαμά μου από τη γειτονιά  και γέμιζε τα βάζα στο σπίτι. Τι σου είναι βρε παιδί μου αυτή η αίσθηση της όσφρησης ε; Όταν μυρίζω αυτό το άρωμα του χειμωνανθού ή τα δακράκια, αμέσως έχω την αίσθηση ότι είμαι εκεί. Στο καλό δωμάτιο που στολίζαμε το δέντρο.

Κατεβάζαμε από το πατάρι ένα κουτάκι από μπισκότα, με πολύ προσοχή γιατί είχε μέσα τα γυάλινα στολίδια, βολεμένα μέσα σε βαμβάκι να μην σπάνε, μετρημένα (δεν υπήρχε αυτή η πληθώρα)και ήταν όλα γυάλινα όχι πλαστικά. Τα θυμάμαι ακόμη, δυο κουκουνάρια, ένας Άγιος Βασίλης δυο μανιταράκια και μπάλες. Πρώτα πρώτα έπρεπε να βάλουμε τα φωτάκια , που ήταν χρωματιστές μαργαρίτες με χρυσόσκονη και είχαν βιδωτά λαμπάκια που αν καιγόταν κανένα το αλλάζαμε ( δεν τα πετούσαμε ). Μετά βαμβάκι στα κλαριά, ύστερα ένα ένα στολίδι με προσοχή και μετά, αργότερα κάτι σαν αράχνη το σκέπαζε. Αυτό ήταν... Μετά η αναμονή των δώρων. Το σπίτι άρχιζε να μυρίζει κανέλα, γαρύφαλλο και βούτυρο.         

Αργότερα, κάνοντας εγώ το δικό μου σπιτικό και έχοντας τα παιδιά μικρά, εκεί να δεις τρέλες. Τι δώρα έρχονταν από το πουθενά, τι περίεργα κουδούνια χτυπούσαν τη πόρτα, τι μισοφαγωνμένα γλυκά απ' τον Άγιο Βασίλη. Όλη η φαντασία μας επιστρατευόταν με υπέροχα αποτελέσματα. Μέχρι και πέρσι που τα παιδιά μεγάλα πια, ερχόντουσαν, πάλι όλο χαρά ήθελα να στολίσω το σπίτι να είναι γεμάτο λιχουδιές και γλυκά, μυρουδιές , κεράκια φαναράκια κλπ. Φέτος μάλλον δεν θα έρθουν (δε γίνεται λόγω των συνθηκών) και δεν θέλω ούτε καν να στολίσω. Θέλω να είναι σαν καθημερινή μου φαίνεται, με πονάει. Τα παιδιά μου λένε να στολίσω για να φτιάξω τη διάθεσή μας αλλά εγώ δεν ξέρω, έχω λύπη, θυμό, δεν ξέρω τι ακριβώς, που πάει χαμένη μια λατρεμένη εποχή. Άλλωστε μεγαλώσαμε και τις μετράμε .....

Κρίμα

Χελωνοκουβέντα
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι