Κάντο μ' αγάπη: Ένα Χωριό με νόημα εν μέσω πανδημίας

Οι μέρες φυλλορροούν όπως στις παλιές ελληνικές ταινίες, που έφευγαν αστραπιαία τα φύλλα του ημερολογίου καταδεικνύοντας το πέρασμα του χρόνου.

Οι γιορτινές μέρες πλησιάζουν και κανένας δεν μπορεί να αισθανθεί πραγματικά αυτό το γιορτινό, που κάποτε μας ξεσήκωνε φυσικά και ψυχολογικά και δεν μας έφταναν οι ώρες της μέρας για τις ετοιμασίες υποδοχής.

Όλοι κουβαλάμε μία αναβλητικότητα, μία δυσθυμία, μία ευ-συγκινησία, μια αδιαφορία θα έλεγα εν τέλει.

Γιατί απλά κανείς μας δεν περιμένει τίποτα διαφορετικό από τους μήνες και τις μέρες που πέρασαν ήδη. Θα είναι μια επανάληψη των ίδιων ημερών, της ίδιας απομόνωσης, της ίδια μοναχικότητας, θα

βιώσουμε πράγματα που ούτε είχαμε ποτέ φαντασθεί, τίποτα δε θάναι ίδιο με τις προηγούμενες χρονιές.

Σαν τις χελώνες κλεισμένοι στο καβούκι μας, χωρίς τους δικούς μας ανθρώπους, χωρίς προσμονές, χωρίς  αγκαλιές κι ακόμα και μ' αυτούς που θα βρεθούμε, θα κοιταζόμαστε αβέβαιοι στα μάτια αν πρέπει ν' αγγίξουμε ο ένας τον άλλον ή καλλίτερα να μην... για να μην έχουμε μετά ενοχές, αν κάτι συμβεί.

Αυτή η αβεβαιότητα και η αποστείρωση θάναι τα μόνα που θάναι ίδια εδώ και καιρό και επαναλαμβανόμενα.

Περισσότερο καλά μάθαμε να πλένουμε τα χέρια μας, ν' αποστειρώνουμε ο,τι μπαίνει στο σπίτι μας,

σαν  ποτέ πριν να μην διατρέχαμε κινδύνους.

Τώρα όμως ο κίνδυνος είναι εδώ, ορατός και αδιαμφισβήτητος. Θερίζει ανθρώπους.

Ανθρώπους οποιασδήποτε ηλικίας, που μέχρι χθες συνέχιζαν τη ζωή τους κανονικά, χωρίς να κακοβάζουν.

Αλλά να που κάποιος άλλος τους έβαλε στόχο και απλά, μοιρολατρικά επαναλαμβάνουμε “μέχρι εκεί ήταν το καντηλάκι του”! Ένα φιτίλι δηλαδή η ζωή μας, που κάποιος, με το έτσι θέλω, το φύσηξε δυνατά και το έσβησε χωρίς να νοιαστεί ποιους παίρνει και ποιους αφήνει με άδειες αγκαλιές!

Είναι τα πιο λυπηρά Χριστούγεννα για όλους, τα πιο κενά, τα πιο ψυχρά, που δεν είχαμε ποτέ διανοηθεί ότι θα ζούσαμε.

Είτε έχουμε τους ανθρώπους μας είτε όχι, πάλι μοναξιά και παγωμάρα κυριαρχούν. 

Γιατί οι σκέψεις και οι φόβοι  μηδενίζουν τις κινήσεις, τα χέρια μένουν μετέωρα, άβουλα και τα μάτια γεμάτα ερωτηματικά.

Ένα “ΓΙΑΤΙ;” πλανάται παντού ,αναπάντητο, φοβισμένο, βουρκωμένο και μία ανασφάλεια για την επόμενη ημέρα με ή χωρίς εμβόλιο.

Δεν ξέρω αν όλο αυτό θα ξεχαστεί σα να μην υπήρξε ποτέ, σα νάταν ένα κακό όνειρο που μόλις ξυπνήσαμε το ξεχάσαμε, εγώ διατηρώ επιφυλάξεις, τουλάχιστον για μένα.

Ο φόβος θα ελλοχεύει πάντα, του τι μπορεί να μας επιφυλάσσει η επόμενη μέρα και αν κάποια πράγματα, που τόσο τραγικά βιώσαμε, μας έγιναν μαθήματα και θ’ αλλάξουμε φιλοσοφία ζωής, διαπιστώνοντας

πόσο εύκολο είναι να σβήσει αυτό το “φιτίλι”, χωρίς προειδοποίηση χωρίς “γιατί και “διότι”.

Έτσι απλά, γιατί κάποιος αποφάσισε για μας χωρίς εμάς.

Στολίσαμε τα σπίτια μας πριν καν τα στρώσουμε, προσδοκώντας ότι η επίπλαστη αυτή χαρά θα θερμάνει το μέσα μας, ότι θ ακούσουμε τα κουδουνάκια των Ταράνδων του Αη Βασίλη να έρχονται, ότι η ζεστασιά από τα χνώτα των ζώων στη φάτνη θα διαχυθεί στην ατμόσφαιρα και θα ζεστάνει τις παγωμένες μας καρδιές.

Δε ξέρω αν τα καταφέραμε, στιγμιαία ίσως ναι.

Το αναβόσβημα από τα λαμπάκια στο χριστουγεννιάτικο δέντρο είναι σαν μια αναζωπύρωση των ελπίδων μας, ότι ΚΙ ΑΥΤΟ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ κι όταν περάσει θάμαστε ακόμα όρθιοι κι αφού μείνουμε όρθιοι κάποια στιγμή θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα που δεν είχαμε εκτιμήσει όσο έπρεπε.

Εγώ θα ευχηθώ, επειδή εκτός από τη δική μας προσωρινή ελπίζω μοναξιά, υπάρχει πολύ μοναξιά εκεί έξω, να γίνουμε εμείς φάτνες για όσους έχουν ανάγκη. 

Ν' απλώσουμε το χέρι ακόμα κι αν μας λείπει κι εμάς το κουράγιο, γιατί κάποιος εκεί έξω έχει περισσότερη ανάγκη να το πιάσει, για να κρατηθεί όρθιος.

 

ΑΣ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠ' ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΞΕΘΕΜΕΛΙΩΜΑ.

 

Και επειδή θέλω να κλείσω γλυκά θα σας παραθέσω το χριστουγεννιάτικο χωριό μου.

Είναι μια νότα ελπίδας, εκτός από την όποια ομορφιά του, γιατί όλα αυτά που το συνέθεσαν, καταδικασμένα ήταν κι αυτά, αφού ήταν “σκουπίδια”, πεθαμένα πράγματα, που ολοκλήρωσαν τον προορισμό τους και θα κατέληγαν στον δικό τους τάφο.

Να όμως που τους δόθηκε ένας άλλος ρόλος, μια άλλη αποστολή, να δώσουν χαρά και ζεστασιά παρά το

χιονισμένο τοπίο.

Ας πάρουμε λοιπόν έτσι αυτό που ζούμε, ζοφερό το σήμερα, ελπιδοφόρο το αύριο κι ας χαμογελάσουμε

Κάντο μ' αγάπη