«Μαγειρεύω και σκέφτομαι ότι το πολυτιμότερο συστατικό στη σχέση μου με τους γονείς μου είναι ότι πάντα ό,τι και να μου συνέβαινε, καλό, κακό, λάθος, σωστό, το συζητούσα μαζί τους, ακόμα και τα πιο ιδιαίτερα εφηβικά μυστικά μου, αυτό νόμιζα ότι συμβαίνει σε όλες τις οικογένειες.
Στην πορεία κατάλαβα ότι είναι σπάνιο και ότι τα πιο πολλά παιδιά δεν λένε καν τα βασικά!
Κάπως έτσι ξεκινάει νομίζω ένα κουβάρι που δεν ξετυλίγεται ποτέ! Κάπως έτσι εμπιστεύεσαι λάθος ανθρώπους και το κακό ή το λάθος δεν αργεί να γίνει, όποιο κι αν είναι αυτό!
Η
οικογένεια οφείλει να είναι ασπίδα και όχι δικαστήριο! Φαντάσου ένα
παιδί που το χτύπησαν ή το έβρισαν, το παρενόχλησαν ... να γυρίσει από το σχολείο με την τσάντα στον ώμο
και να μπορεί να πει “μαμά, μπαμπά αυτό έγινε ή αυτό είμαι” και να μην
έχει φωνές, κατηγορίες, κακή κριτική όπως “εσύ φταις, μήπως τον πείραξες εσύ και σε χτύπησε, φορούσες
κοντή φούστα” και “τι να κάνει, αγόρι είναι” και πολλά ενοχικά που κατά
καιρούς ακούμε!
Μην μαθαίνετε στα παιδιά σας να κρύβονται στο σκοτάδι γιατί μια ζωή αυτό θα κάνουν!»
........
Έλενα ΧριστοπούλουΦιλοξενία: Το Χαμομηλάκι
No comments:
Post a Comment