Οι αγωνίες μιας μητέρας

Αγαπητό μου χαμομηλάκι, 
Καλησπέρα σε όλους,

χαίρομαι πολύ που σε βρήκα και θα 'χω κι εγώ κάποιους να μοιράζομαι τις ανησυχίες μου, τους φόβους μου, τους προβληματισμούς μου και πάνω απ' όλα την αγάπη μου για τα παιδιά. Έχω μια κορούλα 18 μηνών και ζω πλέον μόνο γι αυτή. Η μητρότητα μου άλλαξε κυριολεκτικά την ζωή. Πως ζούσα τόσα χρόνια χωρίς την κόρη μου; Το φοβερό είναι ότι μετά από αυτό, αγάπησα ακόμα περισσότερο και τα άλλα παιδάκια. Πριν το μόνο που μ ενδιέφερε ήταν η δουλειά μου και να περνάω καλά. Τώρα σκέφτομαι πως θα περνάει καλά το παιδί μου αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά, κυρίως αυτά που υποφέρουν, που δεν έχουν τα προνόμια που χει το δικό μου παιδί. Και κάνω ότι μπορώ.

Μετά τις 3 Μαΐου όμως, ημέρα εξαφάνισης της Madeleine, έχω χάσει τον ύπνο μου. Ζω σε τουριστική περιοχή και φοβάμαι πολύ. Δεν ξέρω αν κι εσείς οι υπόλοιποι γονείς νιώθετε το ίδιο. Όταν άρχισα να κοιτάω στο διαδίκτυο για τα εξαφανισμένα παιδιά, βρέθηκα μπροστά σ ένα πρόβλημα παγκόσμιο, που ούτε το χα φανταστεί ποτέ. Σκέφτομαι λοιπόν ότι όλοι πρέπει να συμβάλουμε σε αυτό. Να παλέψουμε ενάντια σε αυτούς που βιάζουν τις ψυχές των παιδιών μας (και τα σωματάκια τους). Γι αυτό χάρηκα πολύ που βρήκα το χαμομηλάκι. Σκέφτηκα αμέσως ότι βρήκα τους ανθρώπους που έψαχνα εδώ στην Ελλάδα. Στο εξωτερικό βλέπετε, οι γονείς συσπειρώνονται ήδη εδώ και χρόνια.

Να παλέψουμε παιδιά. Όπως μπορούμε. Με νύχια και με δόντια. Να βοηθήσουμε όλα τα παιδιά του κόσμου.

Τα παιδιά πρέπει να είναι ευτυχισμένα. Εγώ είχα μια όμορφη παιδική ηλικία. Όμως άλλα χρόνια τότε. Τότε κοιμόμασταν στο μπαλκόνι με τις πόρτες ανοιχτές για δροσιά. Τώρα βάζουμε συναγερμό και πάλι τρέμει το φυλλοκάρδι μας.

Σας ευχαριστώ που με δεχτήκατε στην παρέα σας. Ελπίζω να μη σας μαύρισα τη ψυχή με όλα αυτά.
Να 'στε όλοι καλά
Alfie