10 Δεκέμβρη: Παγκόσμια ημέρα αφιερωμένη στα ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Όταν οι λαοί του κόσμου αποκτήσουν

πλήρη συνείδηση των δικαιωμάτων τους,

οι κυβερνήσεις δεν θα τολμούν πια να τα αψηφούν

και να τα εκμηδενίζουν.

Η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων

είναι ΥΠΟΘΕΣΗ ΟΛΩΝ

10 Δεκέμβρη.
Παγκόσμια ημέρα αφιερωμένη στα ανθρώπινα δικαιώματα.

Στις 10 Δεκέμβρη του 1948, τα ηνωμένα έθνη υπέγραψαν
την Οικουμενική Διακήρυξη για τη προστασία και διαφύλαξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Σύμφωνα με τον καταστατικό χάρτη των ηνωμένων εθνών,
τα κράτη-μέλη είναι υποχρεωμένα να προάγουν την τήρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των βασικών ελευθεριών του ατόμου, έτσι όπως αυτά ορίζονται και απαριθμούνται στην Οικουμενική Διακήρυξη για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Παρόλα αυτά όμως, σήμερα που ο «πολιτισμός» μας «εξελίσσεται» ραγδαία, η τεχνολογική μας ανάπτυξη κάνει άλματα και η ζωή μας γίνεται «καλύτερη», υπάρχουν αναρίθμητα θύματα διακρίσεων, συλλήψεων, φυλακίσεων, βασανισμών, δολοφονιών.
Το Διεθνές Σύμφωνο για τα Αστικά και Πολιτικά Δικαιώματα,
ορίζει ότι η θανατική καταδίκη δεν μπορεί να επιβληθεί για εγκλήματα που
έχουν τελεστή από άτομα ηλικίας κάτω των 18 χρόνων και όμως 7 χώρες καταδίκασαν
σε θάνατο ή εκτέλεσαν άτομα τα οποία ήταν ανήλικα κατά τον χρόνο τέλεσης της εγκληματικής πράξης.
Και όμως στη Νιγηρία τον Ιούνιο του 1988, 13 νέοι από 16 έως 18 χρονών, ένοχοι ένοπλης ληστείας, μετά από συνοπτική δίκη, καταδικάστηκαν σε θάνατο κατά παράβαση του ποινικού κώδικα που απαγορεύει την επιβολή θανατικής ποινής σε παιδιά κάτω των 17.
Στο Πακιστάν τον Ιούνιο του 1987, ένα παιδί 12 χρονών κατά την τέλεση της πράξης καταδικάστηκε σε θάνατο για ένοπλη ληστεία και φόνο.
Οι Η.Π.Α πραγματοποιούν τις περισσότερες εκτελέσεις νέων, ενώ έχουν τους περισσότερους με θανατική καταδίκη υπό εκτέλεση.
Περισσότερες από 72 χώρες διατηρούν την θανατική ποινή στο δίκαιό τους, την έχουν απαλείψει για νέους κατηγορούμενους.
Οι μόνες χώρες εκτός των Η.Π.Α για τις οποίες έχουν αναφερθεί τέτοιες εκτελέσεις στη δεκαετία του '90 είναι η Σ. Αραβία και η Υεμένη.
Στις Η.Π.Α ,τον Αύγουστο του 1988, 28 ανήλικοι, κατά την τέλεση της πράξης είχαν καταδικαστεί σε θάνατο.
Ανάμεσα στο 1964 και 1985 καμία εκτέλεση δεν είχε πραγματοποιηθεί, πραγματοποιήθηκε όμως μια εκτέλεση το 1985 και δυο το 1986.
Θα πρέπει να θυμηθούμε επίσης πως στις 15 Νοεμβρίου του 1989 υιοθετήθηκε και υπογράφτηκε από την Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. μια νέα σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού.
Πρόκειται για ένα θεμελιώδη έγγραφο που πηγάζει απ' την πεποίθηση πως τα ανθρώπινα δικαιώματα ανήκουν σε όλους, καμία διάκριση φύλου, χρώματος, θρησκείας, πολιτικών ιδεών, εθνική ή κοινωνικής καταγωγής και ηλικίας.
Είναι κοινή πίστη πως κάθε φορά που γεννιέται ένα παιδί, φέρνει μαζί του την ελπίδα ότι ο θεός δεν έχει ακόμα απογοητευτεί από τους ανθρώπους και όμως σαράντα χιλιάδες παιδιά πεθαίνουν καθημερινά σ' όλο το κόσμο. 
Η εξαθλίωση, η πείνα, η πορνεία, η εκμετάλλευση αναπτύσσεται σε όλο τους το μεγαλείο.

Οι παρακάτω τρεις περιπτώσεις θα έπρεπε να μας συγκλονίσουν και να μας βάλουν σε σοβαρές σκέψεις:
ΜΕΞΙΚΟ: Οι τρεις τεράστιοι σκουπιδότοποι της πόλης του Μεξικού δεν είναι μόνο ο τόπος που ζουν χιλιάδες ποντικοί αλλά και ο τόπος διαβίωσης χιλιάδων ανθρώπων και παιδιών. Γεννιούνται, ζουν και πεθαίνουν στους σκουπιδότοπους που αποτελούν το φυσικό τους περιβάλλον.
ΒΡΑΖΙΛΙΑ:Ο αριθμός εφήβων πόρνων στην Βραζιλία ξεπερνά τις 500.000. Τα παιδιά ζώντας σε ένα κράτος εγκατάλειψης και βίας καταλήγουν στα ναρκωτικά ή στην πορνεία.ΙΝΔΙΑ:Η Ινδία έχει 100.000.000 εργάτες-παιδιά τα οποία δουλεύουν σε αγροκτήματα, σε λατομεία, μεταλλεία κ.α.
ΡΩΣΙΑ: Περίπου 800.000 μωρά πεθαίνουν εξαιτίας ελλείψεων του υγειονομικού συστήματος στη χώρα, σύμφωνα με το ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων Ιντερφαξ.
Τα παιδιά όλου του κόσμου έχουν ανάγκη από ειδικές διασφαλίσεις, φροντίδα και νομική προστασία σε διεθνές επίπεδο.
Υπάρχουν παιδιά στον πλανήτη μας που ζουν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης, μέσα σε ένα κλίμα φόβου, ακόμα και στις ανεπτυγμένες κοινωνίες.
Παιδιά που «εξαφανίζονται», εγκαταλείπονται, βιάζονται και βασανίζονται.

Οι συνθήκες κράτησης και φυλάκισης παιδιών ποικίλουν.
Αναγκασμένα να ζουν σε στενή επαφή με ενήλικες των οποίων μπορεί πολύ εύκολα να γίνουν θύματα, χωρισμένα από την οικογένεια τους για την τύχη την οποία συχνά φοβούνται, αντιμετωπίζουν συνθήκες υγιεινής και διατροφής ελλιπείς για να μην πούμε πολύ ανεπαρκείς.
Η έλλειψη σχολικής εκπαίδευσης φαίνεται σ' αυτές τις συνθήκες δευτερεύουσας.
Η μυστική κράτηση, η ατιμωρησία των αστυνομικών και στρατιωτικών δυνάμεων σε πολλές χώρες που ευθύνονται για τις κακοποιήσεις, ευνοούν τη χρήση βίας και βασανιστηρίων που συχνά οδηγούν στο θάνατο.
Στην Τουρκία η αίθουσα βασανιστηρίων μοιάζει να είναι υποχρεωτικό πέρασμα για τους φυλακισμένους από το οποίο δεν εξαιρούν ούτε τα παιδιά.
Στο Σαλβαδόρ, το πτώμα ενός αγοριού 16 χρονών που βρέθηκε, έφερε εμφανή ίχνη βασανισμού: αυτιά, μύτη και πρωκτός σχισμένα, ενώ σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση τα τραύματα έγιναν πριν τον θάνατο του.
Στο Ιράκ έχουν αναχθεί σε πραγματικό θεσμό.
Ούτε τα μωρά δεν εξαιρούνται.
Κρατούνται σε κελί δίπλα από αυτό της μητέρας τους ή του πατέρα τους και τους στερούνται το γάλα τους ή την τροφή τους με σκοπό να αναγκαστούν οι γονείς να ομολογήσουν.
Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε πως οι γυναίκες είναι τα αφανή θύματα της δεκαετίας του '90. Τα περισσότερα θύματα των πολέμων είναι γυναίκες και παιδιά.
Οι περισσότεροι πρόσφυγες σε όλον τον κόσμο είναι γυναίκες και παιδιά.
Οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των γυναικών είναι ανεξέλεγκτες, κυρίως επειδή παραμένουν κρυφές.
Κάθε χρόνο, σύμφωνα με την UNICEF, περισσότερα από ένα εκατομμύριο βρέφη πεθαίνουν, επειδή γεννιούνται κορίτσια.
Εξαιτίας του φύλου τους οι γυναίκες υφίστανται παραβιάσεις τόσο από κυβερνήσεις όσο και από ιδιώτες. Για τις γυναίκες ο κίνδυνος είναι διπλός:
Από την μια οι διακρίσεις που υφίστανται λόγω του φύλου τους, και από την άλλη ο κίνδυνος που αντιμετωπίζουν στον ίδιο βαθμό, αν όχι και περισσότερο από τους άντρες, να γίνουν θύματα παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους.
Τις δύο τελευταίες δεκαετίες ιδρύθηκαν σε όλο τον κόσμο πολλές γυναικείες οργανώσεις.
Αυτό το κύμα θάρρους, δημιουργικότητας και αφοσίωσης συχνά σπάει πάνω σε ένα τείχος κυβερνητικής αδιαφορίας ή κυβερνητικής καταπίεσης, στην πιο σκληρή μορφή της.
Ελάχιστες κυβερνήσεις αναγνωρίζουν το έργο των οργανώσεων για τα δικαιώματα των γυναικών και θεμιτή άσκηση θεμελιωδών ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων.
Η εισαγωγή και τα 30 άρθρα της Οικουμενικής Διακήρυξης ας γίνει μια πρόκληση για όλους εκείνους των οποίων οι συνειδήσεις προσβάλλονται και επαναστατούν για τις παραβάσεις, αλλά και για εκείνους που παραμένουν αδιάφοροι.
Ας γίνει μια ευκαιρία για να αναλάβουν δράση, να υψώσουν την φωνή τους, μαζί με αυτούς που χρόνια αγωνίζονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, και σε όποια μέρη της γης, θυσιάζουν ακόμη και την ζωή τους γι' αυτό.
Η παγκόσμια κοινή γνώμη, με τον κατάλληλο χειρισμό, μπορεί να γίνει ισχυρό μέσο επιρροής στα κέντρα εξουσίας. Έτσι δεν αρκεί μόνο οι κυβερνήσεις και οι διεθνείς οργανισμοί να γνωρίζουν τις διατάξεις της Οικουμενικής Διακήρυξης. Πρέπει να τις γνωρίζει, και ο απλός άνθρωπος στο δρόμο, ο άνθρωπος για τον οποίο αυτές οι διατάξεις διατυπώθηκαν και αποτελούν την πατρογονική του κληρονομιά.  
Όταν οι λαοί του κόσμου αποκτήσουν πλήρη συνείδηση των δικαιωμάτων τους, οι κυβερνήσεις δεν θα τολμούν πια να τα αψηφούν και να τα εκμηδενίζουν.
Η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι ΥΠΟΘΕΣΗ ΟΛΩΝ