Υπέρ Βωμών και Εστιών

Και φτιάχτηκε ο Ιερός Ναός, στολίδι της περιοχής,
είκοσι μέτρα ψηλός.

Όπου και να πας σ’ αυτό τον τόπο, συγκίνηση κι υπερηφάνεια θα νιώσεις.
Κυριακή σήμερα, 5 Νοεμβρίου, πήγαμε εκδρομούλα στα Βίλια Αττικής, την αρχαία Ειδυλλία.

Άμα φτάσεις στο χωριό, στη κωμόπολη των Βιλίων, δεν μπορείς να μη δεις τον Ναό. 

Παντού, μα παντού στην πατρίδα μας, στο πιο όμορφο μέρος, στο πιο κεντρικό, στο πιο απλόχωρο φτιάχνουν τις εκκλησιές τους οι Έλληνες.

Άμα διώξαμε τους τούρκους και γινήκαμε κράτος, εκεί στα Βίλια είχανε τρεις μικρές ενορίες. 

Αποφάσισαν λοιπόν να ενωθούν και κάνουν μια μεγάλη ενορία κι έναν ναό, μεγαλύτερο από τους τρεις μικρούς που είχανε για να χωράνε οι πιστοί. Διάλεξαν λοιπόν, το ωραιότερο μέρος, το πιο ψηλό, το πιο κεντρικό και είπαν: Εδώ θα κάνουμε την εκκλησιά μας την Αγιά Σωτήρα. 

Και άμα συσκεφθήκανε, αποφάσισαν τα καλύτερα για τον Χριστό μας. 

Το Ναό της Μεταμορφώσεως της Σωτήρος, θέλανε να τον φτιάξει ο καλύτερος: ο Ερνέστος Τσίλερ. 

Χρειάζονταν λεφτά όμως, πολλά λεφτά και ήταν δύσκολοι οι καιροί, φτώχεια καταραμένη. Αλλά πότε κώλωσαν οι πιστοί. Τρεις άνθρωποι ανέλαβαν το έργο. Υποθήκευσαν τις περιουσίες τους, σπίτια, ελιές, αμπέλια, χωράφια και ότι άλλο διέθεταν για να δανειστούν για τον Ναό. 

Ποιος να μείνει ασυγκίνητος σε τέτοια πράξη! Μάζεψαν λεφτά από όπου μπορούσαν. Δώσαν οι Βιλιώτες, οι Μεγαριώτες, οι Πειραιώτες, οι Αθηναίοι και ομογενείς από την Αμερική. Μαζεύτηκαν τα λεφτά, και στρωθήκαν στη δουλειά όλοι. Λαξεύανε την πέτρα και χτίζανε. Όλοι δουλέψανε, όλοι με τα χέρια τους και οι γυναίκες και τα παιδιά. Νερό δεν είχαν και κουβαλούσαν οι γυναίκες από μακριά με τους κουβάδες.
Και φτιάχτηκε ο Ιερός Ναός, στολίδι της περιοχής είκοσι μέτρα ψηλός.
Ανάψαμε το κεράκι μας και περπατήσαμε στο πεζόδρομο που είναι τα καφενεδάκια κι οι ταβέρνες. Στη μέση της διαδρομής ήταν μαζεμένος κόσμος και ξεχώριζε η φιλαρμονική, 6 κορίτσια με τις κόκκινες στολές τους και τις τρομπέτες τους.
Πλησιάσαμε. 

Όλοι ήταν μαζεμένοι μπροστά σε μια προτομή, έναν νεαρό από λευκό μάρμαρο.

Έγραφε από κάτω:

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΡ. ΣΕΚΕΛΛΑΡΙΟΥ

ΥΠΟΣΜΗΝΑΓΟΣ

ΕΤΩΝ 25

ΕΠΕΣΕ ΗΡΩΙΚΑ ΣΤΗΝ 

ΠΕΡΙΟΧΗ ΖΙΤΣΑΣ ΗΠΕΙΡΟΥ 

ΣΤΙΣ 2 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1940 

ΜΑΧΟΜΕΝΟΣ ΚΑΤΑ ΠΟΛΥ 

ΥΠΕΡΤΕΡΩΝ ΙΤΑΛΙΚΩΝ 

ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

Έγινε η Δοξολογία και μετά μίλησαν προς τιμή του υποσμηναγού οι διάφοροι αντιπρόσωποι και μάθαμε κι εμείς την ιστορία του νεαρού Γιάννη.
Ο Γιάννης Σακελλαρίου γεννήθηκε το 1915 στα Βίλια, το 1932 κατατάχτηκε στη νεοσύστατη Ελληνική Αεροπορία. 28 Οκτωβρίου 1940 κηρύσσεται ο πόλεμος και 4 ημέρες μετά, στις 2 Νοεμβρίου, καλείται να υπερασπιστεί τα Γιάννενα από την Ιταλική πολεμική αεροπορία. 

25 χρονών παλληκαράκι, επικεφαλής του «τεράστιου» σμήνους των τριών (3) καταδιωκτικών, εναντίον 15 ιταλικών καταδιωκτικών και βομβαρδιστικών. 

Εμπλέκονται στην άνιση μάχη.

«Ο υποσμηναγός Ιωάννης Σακελλαρίου κυνηγάει με πάθος ένα ακόμη ιταλικό αεροπλάνο και το ρίχνει συντρίμμια στην γη. Τότε μανιασμένο το σμήνος των Ιταλών κυκλώνει τον Έλληνα αετό. Δεν έχει όμως άλλα πυρομαχικά ο δικός μας. Μισή ώρα δίνει μάχη στους αιθέρες. Διώξατε μέχρι θανάτου, αντιλαλεί η διαταγή του προς το σμήνος που διοικούσε. Σε κλάσματα δευτερολέπτου αγκαλιάζεται με τον θάνατο. Δεν έχει πυρομαχικά. Έχει όμως το αεροπλάνο του. Ορμάει και πέφτει ακάθεκτος στο εχθρικό αεροπλάνο. Τ' άλλα τρέπονται σε φυγή μπροστά στο πήδημα του θανάτου. Ο Έλληνας υποσμηναγός, αγκαλιασμένος στην συντριβή με τον εχθρό, περνά στην αθανασία...»

Έπεσε το παλληκαράκι, και τον μάζεψαν οι κάτοικοι του χωριού και του έστησαν άγαλμα στο κέντρο του χωριού τους και άλλαξαν το όνομα του χωριού τους και το είπαν Σακελλαρικό.
«Το χρεωστούσαμε στην Ελλάδα» είπε ο πατέρας του, όταν το έμαθε σε δύο μέρες. «Δέχομαι συγχαρητήρια σαν Έλληνας και συλλυπητήρια σαν πατέρας».

Το πρώτο αφήγημα ήταν υπέρ Βωμών και το δεύτερο ήταν υπέρ Εστιών, αλλά και αλλιώς να τα πεις, το ίδιο είναι, επειδή «Υπέρ βωμών και Εστιών» πάει να πει: «Για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία», που είναι ένα.
Αμήν.