Σαν ενήλικες γινόμαστε πιο πραγματιστές, πιο «πεζοί», πιο υπεύθυνοι, πιο σοβαροί. Ξαφνικά δεν επιτρέπονται οι «τρέλες» γιατί δεν ταιριάζουν με τους κοινωνικούς μας ρόλους. Εγκλωβιζόμαστε στον καθωσπρεπισμό και χάνουμε σταδιακά την ταυτότητά μας. Όταν ρωτάμε τους ενήλικες ποια είναι τα «θέλω» τους, τα όνειρά τους δυσκολεύονται να τα κατονομάσουν κι όταν το κάνουν προβάλουν τις αμφιβολίες τους, αλλά και πολλά πιθανά εμπόδια ή δικαιολογίες που δεν τους αφήνουν να φτάσουν στο στόχο τους.

Όταν, όμως, θέσεις την ίδια ερώτηση στα παιδιά, δεν σταματούν να μιλούν και να σου αφηγούνται όλα αυτά που θέλουν να κάνουν στη ζωή τους κι αν εσύ ο μεγάλος τους σταματήσεις για λίγο εξηγώντας ότι κάτι από αυτά που είπαν είναι «δύσκολο» να πραγματοποιηθεί σε κοιτούν τόσο παράξενα που αισθάνεσαι τελικά ότι έκανες λάθος που παρενέβαλες τη λογική του ενήλικα στον παιδικό συνειρμό.
Πόσο διαφορετικός θα ήταν άραγε ο κόσμος αν μπορούσαμε μεγαλώνοντας να κρατήσουμε κάτι από τον παιδικό μας εαυτό; 
Κάτι που θα μας γινόταν έμπνευση, δύναμη, κίνητρο, κάτι που δεν θα μας άφηνε ποτέ να γίνουμε στείροι και «γκρίζοι». 
Αντί να συζητάμε για προβλήματα συνέχεια, θα μπορούσαμε να συζητάμε για στόχους, όνειρα, για λύσεις που θα μας πάνε πιο κοντά στο προσωπικό μας όραμα. 
Αντί να μιλάμε συνέχεια για χρήματα, θα εστιάζαμε στη δημιουργικότητα, στην καινοτομία, στην πρόκληση.

Αντί να είμαστε προσκολλημένοι στα κεκτημένα, θα τολμούσαμε να ρισκάρουμε περισσότερο και να αναζητάμε οτιδήποτε θα μας βγάλει από τη ρουτίνα και την ανία. 
Ίσως αν κρατούσαμε λίγο από την παιδικότητά μας να ήμασταν και πιο ειλικρινείς στις σχέσεις μας. Θα μιλούσαμε περισσότερο για ό,τι μας ενοχλεί ευθέως αντί να το μετουσιώνουμε σε ατέρμονες συζητήσεις χωρίς να θίγουμε τις αλήθειες που μας καίνε.

Δεν είναι εύκολο να είσαι παιδί, αλλά ούτε και ενήλικας. 
Δεν είναι ανάγκη να ασπαστείς όλα αυτά που μας επιβάλλει η ορθή λογική της ενηλικίωσης και της ωρίμανσης. Δεν χρειάζεται να γίνεις μόνο ρόλους, μόνος ευθύνες και υποχρεώσεις.  Δεν χρειάζεται να αποδείξεις τι αξίζεις στους άλλους γιατί ήδη διαθέτεις την αυτοαξία σου, χωρίς να χρειάζεται να την επικυρώσουν οι άλλοι γύρω σου.

Δεν χρειάζεται να κυνηγάς τόσο απεγνωσμένα την κοινωνική καταξίωση, γιατί δεν έχει τόση σημασία για το παιδί που ήσουν τι έχεις κατακτήσει, αλλά τι έχεις γίνει μέσα σου. 
Που είναι τα «όπλα» που κάποτε είχες; 
Η φαντασία, η πίστη στο μέλλον, η ελπίδα, η αισιοδοξία, ο ζήλος, ο ενθουσιασμός, η ενέργεια, τα όνειρα. Ακόμα και σαν ενήλικας να ξέρεις ότι αυτά συνεχίζουν να είναι σπουδαία εφόδια, αν θέλεις πραγματικά να πετύχεις.

Ίσως θα πρέπει να βρούμε κάποιο χρόνο και χώρο να επικοινωνήσουμε με αυτό το παιδί μέσα μας, που μάλλον ποτέ δεν έχει σωπάσει. 
Ζητάει, ονειρεύεται, απογοητεύεται, πεισμώνει, εκρήγνυται, αντιδρά , δεν ικανοποιείται εύκολα και μάλιστα μερικές φορές μας ασκεί και αυστηρή κρητική: «πώς έγινες έτσι;;;», «δεν είσαι αυτό που ήθελα να γίνω», «δεν σε αναγνωρίζω».

Η συμφιλίωση με το «εσωτερικό» παιδί μέσα μας αποτελεί στόχο πολλών κατευθύνσεων της ψυχολογίας. 
Όσο κι αν περάσουν τα χρόνια, η φωνή αυτή του παιδιού που ήμασταν δεν σβήνει. Είναι προτιμότερο να του δώσουμε την αξία που του αναλογεί –ως πυρήνας του εαυτού μας, ως ρίζα μας- αντί να το απαξιώσουμε, να το σιωπήσουμε και να διακόψουμε την οποιαδήποτε ενδοεπικοινωνία. Ίσως τότε οι συνέπειες να είναι αρκετά σοβαρές: ψυχολογικά, σωματικά και ψυχοσωματικά….