«Πώς μπορεί να λέγεται άνθρωπος αυτός...

... που βλέπει ένα παιδί στο πάτωμα να κλαίει από το ξύλο και να συνεχίζει να το χτυπά»; 

    Σε μια υστερικά υλιστική εποχή δεν θα μπορούσε ο άνθρωπος να μην έχει μετατραπεί και ο ίδιος σε «αναλώσιμο» αντικείμενο προς μιας ή περισσοτέρων χρήσεων. Λέξεις όπως ανθρωπιά, αγάπη, «μπέσα», φιλότιμο, δεν υπάρχουν ως ανθρώπινες αξίες παρά ως λέξεις για να περιγράψουν μια ιδανικά πλασμένη ανθρώπινη σχέση.

    Άνθρωπος: μια ιδιότητα που οφείλουμε να υποστηρίξουμε με πράξεις που χαρακτηρίζονται από αρετές και αξίες. Όπως, είναι η αλληλεγγύη προς στο συνάνθρωπο, η αγάπη και ο σεβασμός στον θεσμό της οικογένειας, η φροντίδα και η στοργή προς τα παιδιά, που είναι η μελλοντική γενιά και η ατομική συνείδηση προς όφελος της κοινωνίας.
    Ο γονέας είναι αυτός που μπορεί να αντιπροσωπεύσει πλήρως την ιδιότητα του Ανθρώπου, με την σωστή άσκηση του γονεϊκού του ρόλου και των υποχρεώσεων και καθηκόντων που προκύπτουν. Η μητέρα και ο πατέρας έχουν ως βασικό καθήκον την δόμηση μιας καλής σχέσης με τον απόγονο (παιδί) τους και κατ’ επέκταση με τον ίδιο τον εαυτό τους και τη σωστή μετάδοση αρχών και αξιών, απαραίτητα για την ανατροφή του αυριανού ιδανικού ανθρώπου.

Ωστόσο, πώς μπορούν να θεωρηθούν όλοι οι γονείς Άνθρωποι, αν αναλογιστούμε τα υψηλά ποσοστά ενδοοικογενειακής βίας και παιδικής κακοποίησης;

Το φαινόμενο της παιδικής κακοποίησης μέσα στην οικογένεια αποτελεί ζήτημα, το οποίο αποκτά όλο και μεγαλύτερες. Το γεγονός ότι παιδιά που πέφτουν θύματα κακοποίησης από την ίδια τους την οικογένεια οφείλεται σε γονεϊκό περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από παθογένεια και δυσχέρειες σε πολλαπλά επίπεδα.

Το φάσμα της κακοποίησης δεν περιλαμβάνει μόνο την σωματική αλλά και την συναισθηματική και σεξουαλική βία, καθώς και την παραμέληση.

Τι συνιστά όμως παιδική κακοποίηση;
Δεν θα μιλήσουμε με βιβλιογραφικούς όρους, καθώς το τι θεωρεί ένας γονιός κακοποίηση και με ποιους τρόπους την ασκεί και για ποιους λόγους, θεωρείται εν μέρει υποκειμενικό.
Εάν το τρομαγμένο βλέμμα ενός παιδιού στη «θεόρατη», όπως φαντάζει στα μάτια ενός παιδιού, ανθρώπινη φιγούρα και το υψωμένο χέρι ή οποιοδήποτε άλλο αντικείμενο, μας θυμίζει κάτι, έχουμε μια απάντηση στο τι συνίσταται κακοποίηση.

Η παιδική κακοποίηση θεωρείται ένα ψυχικό τραύμα, με κύριο χαρακτηριστικό τον πόνο που εισπράττουν τα παιδιά και τα αρνητικά συναισθήματα που βιώνουν τόσο στο «τώρα» – στη παιδική ηλικία, όσο και στο «αύριο» – στη μετέπειτα ενήλικη ζωή.

Έτσι, ο ιδανικός άνθρωπος που θα μπορούσε να γίνει ένα παιδί, μετατρέπεται σε άνθρωπο με σοβαρά διαπροσωπικά προβλήματα, με δυσκολία στη σύναψη υγιών σχέσεων, με κοινωνική δυσλειτουργικότητα, ψυχικές διαταραχές, παραβατική συμπεριφορά και μια πληθώρα άλλων συνεπειών.

    Ο ιδανικός άνθρωπος θα πρέπει να διακατέχεται από ελευθερία. Αλλά πως μπορεί να συνυπάρχει η ελευθερία με το συναίσθημα του φόβου; Και αναφερόμαστε στον φόβο που αισθάνονται τα παιδιά έναντι των γονιών τους και ο οποίος προέρχεται από τις σκληρές τιμωρητικές πρακτικές των γονιών που έχουν ως αποτέλεσμα όχι τη συνέτιση στη μη επιθυμητή συμπεριφορά αλλά στην εκδήλωση φοβικών συναισθημάτων. Τα παιδιά που έχουν δεχτεί κακοποίηση φοβούνται… φοβούνται να εμπιστευτούν, να αγαπήσουν και ζουν υπό καθεστώς φόβου και άγχους.

    Το φαινόμενο της παιδικής κακοποίησης υπάρχει, εν δυνάμει, σε κάθε σπίτι και για τον λόγο αυτό θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι τα παιδιά είναι μιμητές και σπεύδουν να αναπαραστήσουν αυτό που βιώνουν. Άρα μην μας εκπλήσσει το γεγονός της έξαρσης των φαινομένων επιθετικότητας και άσκησης βίας στα σχολεία και στις σχέσεις των συνομηλίκων.
    Η συνειδητοποίηση από τους γονείς ότι ένας αποτελεσματικός τρόπος ανατροφής των παιδιών είναι μέσω της διαδικασίας της μίμησης μπορεί να λειτουργήσει προς όφελος τόσο των γονιών, όσο και των παιδιών, καθώς οι γονείς για να αποτελέσουν θετικό πρότυπο για τα παιδιά τους, θα πρέπει να μπορούν να ελέγχουν του εαυτό τους και την συμπεριφορά τους.

Ένα ακόμη χρέος του ανθρώπου, εάν θέλει να έχει την ιδιότητα του ιδανικού ανθρώπου που αναφέραμε παραπάνω, είναι εκτός από το να αποτελεί θετικό παράδειγμα προς μίμηση, να μην σιωπά, σε οποιαδήποτε άδικη πράξη (συμπεριλαμβανομένου και της κακοποίησης των παιδιών), διότι έτσι γίνεται συνεργός.

Εάν κάποιος έχει παρατηρήσει κάτι ύποπτο ή έχει υπάρξει παρατηρητής μιας βίαιης σκηνής, οφείλει να το καταγγέλλει. Αρκεί να σκεφτεί ότι, η ζωή ενός παιδιού εξαρτάται από τη δική του βούληση. Υπάρχουν γραμμές άμεσης βοήθειας που κάποιος μπορεί να καλέσει έστω και ανώνυμα και να αναφέρει την καταγγελία του.

Σημειωτέον, η απάντηση στο ερώτημα αν θεωρούνται όλοι οι γονείς άνθρωποι έρχεται από τη τρεμάμενη από λυγμούς φωνή ενός μικρού παιδιού που ανέφερε το εξής:
«Πώς μπορεί να λέγεται άνθρωπος αυτός (αναφερόμενος στον πατέρα του) που βλέπει ένα παιδί στο πάτωμα να κλαίει από το ξύλο και να συνεχίζει να το χτυπά»; – «Δεν λέγεται άνθρωπος» ήταν η απάντηση του ίδιου του παιδιού στο ρητορικό του ερώτημα.

Της Γιώτας Ξένου. Κοινωνική Λειτουργός στο Τμήμα Κοινωνικής Πρόνοιας Δήμου Ζακύνθου – Ομάδα Προστασίας Ανηλίκων.
photo: The-TOC
imerazante.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι