Τι μπορείτε να κάνετε αν το παιδί σας είναι πεισματάρικο;

Πολλές φορές τα παιδιά, μας φέρνουν στα όριά μας με το πείσμα τους. Προσπαθούμε να τους εξηγήσουμε όμως εκείνα κλαίνε συνεχώς και από τα νεύρα τους δεν μπορούν να μας ακούσουν. Όσο κι αν μας στεναχωρεί αυτό ξέρουμε, ότι όσο μικρό κι αν είναι ένα παιδί, πρέπει σιγά – σιγά να μαθαίνει να ελέγχει τον εαυτό του.

Πόσο εύκολο όμως είναι για έναν γονιό να αντιμετωπίσει το πεισματάρικο παιδί του; Μήπως φταίει η ηλικία κι εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα γι’ αυτό; Η παιδίατρος Αλεξάνδρα Κοσμαρίκου μέσα από το κείμενό που θα διαβάσουμε παρακάτω, μας συμβουλεύει πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το πείσμα ενός παιδιού και ποιος είναι ο σωστός τρόπος αντιμετώπισης. Επιπλέον μας εξηγεί για ποιο λόγο πρέπει το παιδί να μαθαίνει από μικρό βασικούς κανόνες συμπεριφοράς.

Διαβάστε παρακάτω:
Αντιλαμβάνομαι πολύ καλά πως νιώθετε! Γνωρίζω πως όταν το μικρό σας διαβολάκι αρχίζει και επιμένει με κάθε τρόπο να γίνει το δικό του, νιώθετε να χάνετε την υπομονή σας, το αίμα να σας ανεβαίνει στο κεφάλι και η πρώτη σας επιθυμία είναι να το…πετάξετε από το παράθυρο! Παρόλο που τα δάκρυα και τα ξεσπάσματά του σας στεναχωρούν, ταυτόχρονα αντιλαμβάνεστε ότι από τώρα που είναι μικρό πρέπει να μάθει κανόνες συμπεριφοράς και να κατανοήσει το «σωστό» και το «λάθος». Η διαχείριση της συμπεριφοράς δεν σημαίνει να ενθαρρύνετε το παιδί σας να συμμορφώνεται χωρίς προϋποθέσεις ή να είναι ένα «καλό» παιδί με τέλεια συμπεριφορά. Σημαίνει να αναπτύξει αυτοέλεγχο και αυτοέκφραση, να κατανοήσει ποια συμπεριφορά είναι κατάλληλη σε διάφορες περιστάσεις – και τις συνέπειες αυτής της συμπεριφοράς.

ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ
Σίγουρα το να βοηθήσετε το παιδί σας να σταματήσει μια μη αποδεκτή συμπεριφορά αποτελεί πρόκληση και χρειάζεται χρόνο και πολλές φορές ο χρόνος δεν περισσεύει. Το παιδί σας το πρώτο πράγμα που πρέπει να καταλάβει είναι ότι αν δεν κάνει αυτό που ζητάτε θα υπάρχουν αρνητικές συνέπειες – ή θετικές, αν το κάνει. Οι συνέπειες πρέπει να είναι πολύ απλές και άμεσες, για να είναι απόλυτα κατανοητές. Φυσιολογικά μια αρνητική συνέπεια θα είναι να του στερήσετε κάτι, όπως να μην μπορεί να πάρει το αρκουδάκι του για ψώνια ή να μη συνοδέψει τη μαμά. Συνήθως μια θετική συνέπεια είναι πιο αποτελεσματική και έγκειται σε κάτι που θα του δώσετε αν κάνει αυτό που του λέτε, όπως να παίξει με τον μπαμπά ή να του διαβάσετε το αγαπημένο του παραμύθι πριν κοιμηθεί. Οι απειλές θα πρέπει να είναι απλά, καθημερινά «αγαπημένα» του πράγματα και όχι γλυκά ή δώρα. Όταν δηλώνετε μία συνέπεια θα πρέπει αν είστε συνεπής και να κάνετε αυτό που είπατε – διαφορετικά δεν έχει νόημα. Η αντίδρασή σας πρέπει να δείχνει στο παιδί σας ότι εννοείτε το όριο που θέσατε και αν το ξεπεράσει, η συμπεριφορά του δεν θα είναι αποδεκτή. Αν πεισμώσει ή θυμώσει αγνοήστε το – και να θυμάστε πως γρήγορα θα ξεπεράσει αυτή τη φάση.

Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΑΓΝΟΗΣΗΣ
Να γνωρίζετε πως η μεγαλύτερη αρνητική συνέπεια για ένα μικρό παιδί είναι να μην του δίνετε σημασία! Το παιδί σας έχει μάθει να θεωρεί τον εαυτό του το κέντρο της οικογένειάς σας. Το να ανακαλύψει ξαφνικά ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για αυτό είναι ένα ισχυρό κίνητρο για να μην επαναληφθεί στο μέλλον. Το να το αγνοείτε δε σημαίνει να του στερήσετε την τρυφερότητά σας, ούτε πρόκειται για μια κακόβουλη ή εκδικητική πράξη. Είναι ένα άμεσο και αποτελεσματικό εργαλείο για να σταματήσετε την ανεπιθύμητη συμπεριφορά. Δουλεύει γιατί απομονώνει το παιδί σας και του δίνει μια ευκαιρία να ηρεμήσει. Να θυμάστε ότι αγνόηση δεν σημαίνει να παραμείνετε εστιασμένη και να κοιτάζετε το παιδί σας. Για να έχει αποτέλεσμα, πρέπει να διακόψετε την οπτική επαφή και να σταματήσετε να του μιλάτε, να δείξετε μια φανερή αδιαφορία (παρότι δε θα χαλαρώστε στο θέμα της ασφάλειάς του).

ΑΦΗΣΤΕ ΤΟ ΠΙΣΩ ΣΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΧΩΡΗΣΤΕ
Είναι μεγάλη ανακούφιση να μπορείτε να τα ξαναβρείτε έπειτα από μια διαφωνία και ακόμη περισσότερο όταν το παιδί σας είναι ήρεμο και έτοιμο να ζητήσει συγνώμη. Η στιγμή για να του ζητήσετε να απολογηθεί είναι αφού έχει ολοκληρωθεί η συνέπεια που θέσατε. Τα δάκρυα σταμάτησαν, είναι ήρεμο, είχε χρόνο να σκεφτεί και τώρα όλοι θέλουν να ξαναγίνουν φίλοι. Το μάθημα είναι δύσκολο, αλλά είναι σημαντικό για το νήπιό σας να μάθει να ζητά «συγνώμη» ως μέρος της διαδικασίας της ανάληψης ευθύνης για τη συμπεριφορά του. Καλό είναι να γνωρίζετε, ότι στα 2-3 χρόνια δεν είναι συνηθισμένο ένα νήπιο να «αισθάνεται» τη συγνώμη, είναι όμως σημαντικό να αρχίσει να το μαθαίνει. Η συγνώμη αποτελεί σημαντικό μέρος της διάπλασης της συμπεριφοράς, καθώς βοηθά το παιδί να καταλάβει ότι πρέπει να αναλαμβάνει την ευθύνη για την επίδραση της συμπεριφοράς του στους άλλους. Όταν τα “ξαναβρίσκετε” με το μικρό σας, κάνετε ένα ζωτικό βήμα που του δείχνει ότι η συμπεριφορά του δεν ήταν καλή, αλλά δεν παύετε να το αγαπάτε!

Παρόλο που το παιδάκι σας φαντάζει μικρό στα μάτια σας, προσπαθήστε να μιλήσετε μαζί του και να κατανοήσετε τα αίτια της συμπεριφοράς του. Μπορεί να ζηλεύει, να θέλει να τραβήξει την προσοχή κτλ. Με μια απλή συζήτηση, στα μέτρα και σταθμά της ηλικίας του, μπορεί να καταφέρετε να αποκωδικοποιήσετε τη συμπεριφορά του και να ελαχιστοποιήσετε τις εκρήξεις του! Επίσης, με τη χρήση των Ομοιοπαθητικών, φυσικών φαρμάκων, δίνοντας συνολικά ενέργεια στον οργανισμό, μπορούμε να απαλύνουμε τις αιχμές της ανασφάλειας και της ζήλιας και να βελτιώσουμε κατά πολύ το χειρισμό του “ατίθασου” παιδιού. Γενικά μην ξεχνάτε: όταν δεν αποδίδει ένας τρόπος χειρισμού με το παιδί σας αλλάξτε… τεχνική αντιπερισπασμού! Στο τέλος, με υπομονή και επιμονή θα έχετε τα επιθυμητά αποτελέσματα!

daddy-cool.gr