Τα μωρά της πανδημίας...

... δεν χρειάζεται να είναι η άτυχη γενιά – Χρειάζεται, όμως, να βοηθηθούν

Το βίντεο μιας μπέμπας, η οποία περπατά στον δρόμο και σε κάθε συσκευή που μοιάζει με αντισηπτικό σταματά, πιέζει και έπειτα τρίβει καλά τα χεράκια της, κάνει τις τελευταίες εβδομάδες τον γύρο του κόσμου. 

Η εικόνα είναι χαριτωμένη και ταυτόχρονα θλιβερή. Το κοριτσάκι αυτό ήρθε στον κόσμο λίγο πριν ξεσπάσει η πανδημία και όλα του τα βιώματα είναι άμεσα συνυφασμένα με αυτήν…

Κατά την διάρκεια του τελευταίου χρόνου, τα μωρά που τώρα πρωτομαθαίνουν να περπατούν, να μιλούν και να αντιλαμβάνονται τον κόσμο, δεν έχουν καταφέρει να τον γνωρίσουν χωρίς την σκιά του Covid-19. 

Τα παιδάκια ηλικίας 2-3 ετών, μετά βίας θυμούνται πώς ήταν η ζωή τους πριν την υποχρεωτική χρήση μάσκας. Όσα από αυτά έχουν γονείς που εργάζονται σε νοσοκομεία, αναγκάστηκαν να μάθουν ότι δεν αγγίζουμε τη μαμά ή τον μπαμπά όταν επιστρέφουν από τη δουλειά, μέχρι να κάνουν μπάνιο και να καθαρίσουν κάθε τι που κουβαλούσαν μαζί τους. 

Ακόμα και κούκλες με μάσκες κυκλοφορούν πλέον στην αγορά για τα μικράκια…

Στα σχολεία, τα παιδιά παίζουν κυνηγητό και αυτός που κυνηγά είναι ο… Covid! Και παρόλο που στο φανταστικό τους παιχνίδι, μοιάζει απόλυτα λογικό να παίζουν «καραντίνα», για τους ενήλικες γύρω τους όλη αυτή η κατάσταση δεν μπορεί παρά να προκαλεί αμηχανία, προβληματισμό, ακόμα και αγωνία: 

Ποιες θα είναι οι μελλοντικές επιπτώσεις για τα παιδιά αυτά που μεγαλώνουν από υπερπροστατευτικούς γονείς, εξοπλισμένους με μάσκες και γάντια κάθε φορά που βγαίνουν έξω, οι οποίοι ούτε σε παιδικές χαρές τα πάνε ούτε καν σε άλλα σπίτια για παιχνίδι με άλλα μικρά παιδάκια; 

Θα γίνουν τα μωρά της πανδημίας πιο μοναχικά; 

Πιο αντικοινωνικά; 

Θα δυσκολεύονται να συναναστραφούν με αγνώστους;

Πριν από έναν χρόνο, όταν έβγαινε μια μαμά βόλτα με το μωρό της, συνέβαιναν ένα σωρό κοινωνικές αλληλεπιδράσεις: 

Γιαγιάδες μαζεύονταν από πάνω του για να το κανακέψουν, άλλα παιδάκια έτρεχαν για να το αγκαλιάσουν, άγνωστοι στην ουρά του σούπερ μάρκετ έπαιζαν μαζί του. 

Πλέον κανείς δεν πλησιάζει κανέναν. Και όσους αυτό το μωρό συναντά, κρύβονται πίσω από μια μεγάλη μάσκα.

Η συμμαχία «First 1001 Days Movement», η οποία αποτελείται από οργανισμούς και επιστήμονες που ασχολούνται με τις ζωές παιδιών κάτω των 2 ετών, παρουσίασε πρόσφατα στη Μ. Βρετανία μία σειρά από ευρήματα, σχετικά με το πώς έχει επηρεάσει η πανδημία τα παιδιά αυτής της ηλικίας. Τι βρήκαν οι ειδικοί;

-Το 98% των μωρών και νηπίων έχει επηρεαστεί από το αυξημένο στρες και άγχος των γονιών.

-Το 92% ζει με οικογένειες γεμάτες φόβο που έχουν αποκλειστεί εντελώς από τον έξω κόσμο, αποφεύγοντας εντελώς άλλους ανθρώπους, μη βγαίνοντας καν από το σπίτι.

-9 στα 10 μωρά είναι λιγότερο δραστήρια από όσο θα ήταν υπό άλλες συνθήκες.

-Το χειρότερο: Περισσότερα από το 25% των μωρών έχουν με κάποιο τρόπο εκτεθεί σε ενδοοικογενειακή βία, κακοποίηση ή εγκατάλειψη.

Και παρόλο που το «cocooning» (όπως αρχικά το είχε χαρακτηρίσει και ο πρωθυπουργός μας) με ένα νέο μωρό, υπήρξε ευλογία για πολλούς, οι ερευνητές βρήκαν, ότι μέχρι το καλοκαίρι, οι νέοι γονείς αντιμετώπιζαν πολλές δυσκολίες από το γεγονός, ότι δεν είχαν βοήθεια π.χ. από τους παππούδες. 

Βρήκαν, επίσης, ότι τα μωρά σε πιο ευκατάστατες οικογένειες, μπορεί να «άνθισαν» από το γεγονός, ότι είχαν και τους δύο γονείς “από πάνω τους”, όμως τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά για τα μωρά οικογενειών με οικονομικές δυσκολίες.

Δικαίως οι μεγάλοι ανησυχούν για την ψυχολογία των εφήβων στην πανδημία, των οποίων η ζωή έχει έρθει άνω-κάτω. 

Τα μωρά, όμως, υποφέρουν με έναν διαφορετικό τρόπο, απορροφώντας τους φόβους και τα άγχη των μεγάλων, χωρίς καν να κατανοούν γιατί συμβαίνουν όλα αυτά.

Το άνοιγμα των βρεφονηπιακών σταθμών φάνηκε κάπως να βοηθά την κατάσταση, στην αρχή του φθινοπώρου, όμως κράτησε πολύ λίγο. 

Αμέτρητα παιδάκια παρέμειναν με πάνες, ενώ θα τις είχαν βγάλει, και δεν έχουν ακόμα μάθει να χρησιμοποιούν μαχαιροπίρουνα. 

Πολλά από αυτά έχουν αργήσει να κατακτήσουν γλωσσικές και κοινωνικές δεξιότητες, αφού δεν πήγαν καν στον παιδικό σταθμό φέτος.

Περισσότερο τυχερά όσα ζουν με μεγαλύτερα αδέλφια –ακόμα και αυτά τα δεύτερα, όμως, δεν μπορούν να «πάρουν πάνω τους» την 24ωρη δημιουργική απασχόληση των μικρότερων αδελφιών τους.

Τα μωρά της πανδημίας δεν χρειάζεται να είναι η άτυχη γενιά. Χρειάζεται, όμως, το κράτος μας να σκεφτεί, όταν τα μέτρα αρθούν και η ζωή μας γίνει ξανά κάπως κανονική, πώς θα καταφέρουν να αφήσουν πίσω τους όλο αυτό το άγχος και την αγωνία των πρώτων μηνών της ζωής τους…

infokids
*Με πληροφορίες από τον Guardian.
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι