Δεν κλάψαμε και δεν κλαίμε μόνο τον Μίκη....

του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Τον εαυτό μας κλαίμε, τη χώρα μας, τον πολιτισμό μας που χάνεται.

........
“Παρακαλώ σας, μη λησμονάτε τη χώρα μου”, διάλεξαν να τραγουδήσουν όσοι μαζεύτηκαν έξω από τη Μητρόπολη περιμένοντας τη σορό του. 

Ο Στρατηγάκος, ο σκηνοθέτης της ΕΡΤ, με το που άκουσε το μαντάτο, έγραψε στο facebook: «Ξαφνικά γέρασα, Μίκη.»

Οι Έλληνες νιώσαμε ότι αποκολλήθηκε, ότι χάσαμε ένα κομμάτι του εαυτού μας, της ταυτότητας και της πατρίδας μας, της δημοκρατικής ανθρωπότητας, της μόνης που αξίζει να ονομάζεται έτσι, και του πολιτισμού της.
........
Τα τραγούδια και ο λόγος του εκτόπισαν ξαφνικά τα σκουπίδια από τα ερτζιανά και τις τηλεοράσεις. 

Εκατομμύρια Έλληνες τα ξανατραγούδησαν. Οι μελωδίες του ξεχύθηκαν στους δρόμους από τα ανοιχτά παράθυρα των σπιτιών. Σε μερικά λεπτά, η πολιτιστική ατμόσφαιρα της χώρας πήγε από το πλην στο +100. 

Ο ίδιος ο Θάνατος με τη δύναμή του μάς άρπαξε απότομα σαν ανεμοστρόβιλος και μας γύρισε, με το ζόρι σχεδόν, από την εποχή της Λίνας Μενδώνη στην εποχή της Μελίνας Μερκούρη, από την εποχή του Λιγνάδη στην εποχή του Κατράκη. 

Κανείς δεν μπορούσε να αντισταθεί σε αυτόν τον άνεμο, ούτε καν οι ζωντανοί νεκροί που κυριαρχούν στο δημόσιο βίο και λόγο. Ξανανιώσαμε όπως νιώθαμε κάποτε, ζαλιστήκαμε βγαίνοντας από τις αναθυμιάσεις στον καθαρό αέρα, στη χώρα που κάποτε υπήρξε και κάποτε γνωρίσαμε ή ακούσαμε γι’ αυτήν.

Έδωσε και μια ευκαιρία στους νέους ανθρώπους να εξοικειωθούν με το έργο του, δηλαδή με τη χώρα τους. Χωρίς μνήμη, δεν υπάρχει κρίση, με λήθη δεν υπάρχει αλήθεια.

Μελαγχολήσαμε. Γιατί αυτό το δώρο που μας έκανε ήταν πολύ οδυνηρό. Μετρήσαμε μέσα μας πού είμαστε κάποτε και πού είμαστε τώρα. Βρεθήκαμε ξαφνικά στην Ελλάδα που γνωρίσαμε ή ακούσαμε γι’ αυτήν, μια Ελλάδα που μπορεί να ήταν καλή ή κακή, αλλά υπήρχε, ήταν αυθεντική, με τα πάνω της και με τα κάτω της. 

Δεν ήταν, ακόμα, μια εικονική χώρα, με εικονικό κράτος, εικονική οικονομία, εικονικούς πολιτικούς και εικονικά κόμματα. 

Το μόνο σχεδόν πραγματικό που μας απέμεινε είναι η ένταση της επιταχυνόμενης αποσύνθεσης και διάλυσης. Που κι αυτή μας κινητοποιεί πια μόνο όταν η φωτιά φτάσει στα προαύλια των σπιτιών μας.

Μελαγχολήσαμε, αλλά πήραμε και κουράγιο τραγουδώντας ξανά αυτά τα τραγούδια που βγαλμένα από το αίμα, τον πόνο και την αγάπη σε βοηθάνε να αντιμετωπίσεις και την πιο ζοφερή πραγματικότητα, βυθίζονται στην ψυχή, ποτίζουν ξανά τη ρίζα του ξεραμένου δέντρου. 

Και κανείς δεν ξέρει τις υπόγειες διαδρομές του, κανείς δεν ξέρει τι, πώς και πότε θα παραγάγει αυτός ο σπόρος που τόσο άφθονος ξαναρίχτηκε αυτές τις μέρες στη γη μας. 

Γιατί, όπως λέει κι ο Χριστός στην παραβολή του σπορέως, «εξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ. Καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ὃ μὲν ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ κατεπατήθη, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατέφαγεν αὐτό· καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν, καὶ φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα· καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐν μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό. καὶ ἕτερον ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, καὶ φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα. Ταῦτα λέγων ἐφώνει· Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω» (Λουκ. η΄ 4-8).
................
ολόκληρο το κείμενο εδώ

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι