Χρόνια πολλά… γιαγιά

Η γιορτή της γιαγιάς Καθιερώθηκε στις 28 Μαρτίου. Η πρώτη κίνηση αναγνώρισης της ειδικής σχέσης που υπάρχει μεταξύ γιαγιάδων και εγγονών έγινε το 1987 στη Γαλλία.

Ίσως είναι μόδα, ίσως εμπορικό τρικ, αλλά κάθε τόσο εμφανίζονται καινούργιες γιορτές, όπως της μητέρας, του πατέρα, των ερωτευμένων, των λουλουδιών, της φύσης, του νερού, των ζώων και άλλες.

Αυτοί, όμως, που μένουν παραπονεμένοι -μ' όλο τους το δίκιο- είναι οι παππούδες και οι γιαγιάδες. Και ιδίως αυτές που αποτελούν πάντα λύση ανάγκης για τους νέους γονείς, πότε για να φύγουν το Σαββατοκύριακο, πότε για τις τακτικές εβδομαδιαίες υποχρεώσεις τους, αλλά και για κανονική καθημερινή φροντίδα.

Του παιδιού μου το παιδί είναι δυo φορές παιδί λένε και αυτή είναι η αλήθεια. Η γιαγιά από τη στιγμή που θα γεννηθεί και πάρει στην αγκαλιά το εγγόνι της, νοιώθει ότι όλη η πλάση γεμίζει με αστέρια όλων των χρωμάτων, τα λουλούδια όλα ανθίζουν, μυρωδιές γεμίζουν τον κόσμο και ότι ο Θεός της έκανε το ωραιότερο δώρο.

Κοιτάζει το πλασματάκι και υπόσχεται ότι ποτέ δεν θα το αφήσει από την προστασία της. Ξεχνά τα σχέδια που κάνει πολλά χρόνια τώρα μαζί με τον σύντροφό της ότι μόλις τα παιδιά παντρευτούν -ε τότε θα πάμε το ταξίδι που μέχρι τώρα δεν καταφέραμε να κάνουμε.

Ο παππούς και η γιαγιά αφιερώνουν τον εαυτό τους στο παιδί που ήρθε και γέμισε πια τη ζωή τους. Κι έτσι με πολλή χαρά αναλαμβάνουν σχεδόν το μεγάλωμά του. Του δίνουν ό,τι δεν μπόρεσαν να δώσουν στα δικά τους παιδιά γιατί τώρα έχουν χρόνο, γνώση και πολλή σοφία. Βλέπετε τα παιδιά τους έχουν την ανάγκη τους και πρέπει να τα βοηθήσουν.

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις παιδιών που μεγάλωσαν περισσότερο με τους γονείς του πατέρα ή της μητέρας τους, παρά με τους δικούς τους και η γιαγιά αναλαμβάνει εκτός από το μεγάλωμα και εν μέρει τις σπουδές τους. Και δεν είναι λίγες οι φορές που η γιαγιά αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου τη φροντίδα και τις σπουδές τους, αν οι γονείς είναι ανίκανοι, επικίνδυνοι ή έχουν αποβιώσει. Αφιερώνεται όχι από ανάγκη μα από αγάπη στο εγγόνι της και η μεγάλη της ευτυχία και ικανοποίηση είναι όταν ακούει το «γιαγιά μου σ' αγαπώ». 

Ω τι θεία λέξη να σε φωνάζουν γιαγιά, γιατί για τη γυναίκα ίσον ολοκλήρωση του προορισμού της πάνω στη γη.
Αλλά, δυστυχώς, δεν είναι και λίγες οι περιπτώσεις των γιαγιάδων που, αφού έχουν υποστεί μια τέτοια «εκμετάλλευση», μπαίνουν στο περιθώριο μόλις αλλάξουν λίγο οι συνθήκες ή τα παιδιά μεγαλώσουν. 

Βέβαια δεν περιμένουν αντάλλαγμα για ό,τι προσφέρουν γιατί σ' όλες τις περιπτώσεις η χαρά ν' ασχολούνται με τα παιδιά των παιδιών τους είναι μεγάλη. Μα και τα παιδιά αναγνωρίζουν το κίνητρο μιας τέτοιας κίνησης, ανταποδίδουν την αγάπη που παίρνουν, δημιουργούν στενούς δεσμούς και σχέσεις με τη γιαγιά και τον παππού.

Η πρώτη κίνηση αναγνώρισης της ειδικής σχέσης που υπάρχει μεταξύ γιαγιάδων και εγγονών έγινε το 1987 στη Γαλλία. Καθιερώθηκε η γιορτή της γιαγιάς στις 28 Μαρτίου και μάλιστα είχε μεγάλη επιτυχία, ενώ στην Ελλάδα ποτέ δεν γιορτάστηκε, ποτέ δεν έγινε μια εκδήλωση, ποτέ δεν γράφτηκαν δύο αράδες γι' αυτήν, ποτέ η τηλεόραση δεν της αφιέρωσε ένα δεκάλεπτο. Παράπονο, ίσως, από όλες τις γιαγιάδες.

Νομίζω ότι τους αξίζει να τις βγάζουμε όσο πιο συχνά μπορούμε από το περιθώριο, στο οποίο ακούσια συνήθως βρίσκονται και να σκύψουμε για λίγο πάνω τους με ενδιαφέρον. 

Τα γκρίζα κεφάλια τους είναι γεμάτα σοφία, από αυτήν που μόνο η πείρα της ζωής μπορεί να χαρίσει και η ψυχή τους εξημερωμένη από τον πανδαμάτορα χρόνο και γαλήνια πια είναι έτοιμη να προσφέρει.

Οι περισσότεροι άνθρωποι του κόσμου, έχουν μια ειδική σχέση με τους γονείς των δικών τους γονέων. 

Η συγγένεια δεν είναι τόσο πιεστική, το περιθώριο ν' αναπτυχθεί μια στενή σχέση είναι μεγάλο, οι κουβέντες γίνονται με ίσους όρους και η εμπιστοσύνη απεριόριστη. 

Η διαφορά ηλικίας είναι ένα θετικό στοιχείο σ' αυτή την περίπτωση. Οι δύο διαφορετικοί κόσμοι στους οποίους ζουν, προσφέρουν τη δυνατότητα να μάθει ο ένας από τον άλλον ενδιαφέροντα πράγματα. 

Η γιορτή, λοιπόν, της γιαγιάς είχε -και έχει- κάθε λόγο να πετύχει. Μπορεί κάποιος μεγάλος να μην έχει εγγόνια, αλλά κανένας δεν ήρθε στον κόσμο χωρίς γονείς, άρα και χωρίς γιαγιά. Μπορεί, λοιπόν, να τη θυμηθεί όπου κι αν είναι εκείνη.
Μια τέτοιου είδους γιορτή ταιριάζει και με τον χαρακτήρα της σχέσης. Η ηθική αναγνώριση είναι αρκετή και οι «γενικές» αυτές γιορτές προσφέρουν τέτοιου είδους «δώρα».
Σκεφθείτε τη γιαγιά -δική σας και των παιδιών σας- και θυμηθείτε την ημέρα της 28 Μαρτίου. Δεν χρειάζεται παρά λίγος από τον χρόνο σας για μια σύντομη επίσκεψη, μια ευγενική χειρονομία, έναν καλό λόγο, ένα χάδι, ένα φιλί.
Η ανταμοιβή που σας περιμένει είναι σπάνια. Ένας τρύγος υψηλής ποιότητας!
Βλέπετε, οι ρίζες του καθενός είναι σπουδαία πηγή δύναμης και τα στοιχεία που αντλεί απ' αυτές θρεπτικά σαν το μάννα, αναγκαία σαν το νερό της βροχής, πολύτιμα σαν τα ψήγματα χρυσού και ευεργετικά σαν τα παραμύθια που πλούτισαν τον παιδικό μας κόσμο.

Μην την ξεχάσετε, λοιπόν, γιατί η χαρά που θα της δώσετε δεν μπορεί να ειπωθεί με λόγια ή με λίγες γραμμές στο άψυχο χαρτί κι εκείνη με χαρά και στοργή θ' αδειάσει τις τσέπες της, τις γεμάτες πάντα συμβουλές για να τις μοιράσει στα εγγόνια της.

Γιατί του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου.

 

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΩΝ. ΚΑΤΣΙΦΑΡΑΚΗ, πρόεδρος Πειθαρχικού Συμβουλίου Συλλόγου Πολυτέκνων Γονέων Ν. Χανίων, μέλος Δ.Σ. Συλλόγου Στιχουργών Ν. Χανίων

haniotika-nea.gr 
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι