Άτομα με ειδικές μαθησιακές ανάγκες… παιδιά ενός κατώτερου Θεού

Η αγανάκτηση ξεχειλίζει το ποτήρι της καθημερινότητας, σκέψεις διάφορες σε κυριεύουν και πολλά ΓΙΑΤΙ ψάχνουν απαντήσεις

Είπα να καταγράψω τους προβληματισμούς μου, μήπως και καταφέρω να ηρεμήσω για λίγο και να συνεχίσω τις απαιτητικές δραστηριότητές μου.

Όπως σε κάθε σχολική μονάδα υπάρχουν μαθητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, έτσι και στο δυναμικό του σχολείου που υπηρετώ υπάρχουν μαθητές, που έχουν διαγνωστεί  από τον ειδικό φορέα και για την ομαλή φοίτησή τους απαιτείται πρόσθετος δάσκαλος/α (παράλληλη λεγόμενη στήριξη) ή με τη νέα ονομασία συνεκπαίδευση.

Στο εξωτερικό μέσα στα κανονικά σχολεία υπάρχουν ξεχωριστά τμήματα, με εξειδικευμένο προσωπικό πολλών ειδικοτήτων, με μόνιμους εκπαιδευτικούς διαθέτοντας  πρόσθετα προσόντα, που ασχολούνται με μικρές ομάδες παιδιών, παρακολουθώντας και καταγράφοντας την εξέλιξή τους και ανάλογα τα αποτελέσματα εντάσσονται στην επόμενη βαθμίδα.

Στην χώρα μας, κάθε κυβέρνηση ξεκινά από την αλλαγή των ονομάτων(ΚΔΑΥ, ΚΕΔΔΥ, ΚΕΣΥ), το ποιος θα καταθέσει την αίτηση για διάγνωση, ποιος θα πάρει την απόφαση(μετά από κάποια χρόνια σε αναμονή), ποιος θα κάνει τη γραφειοκρατία για την έγκριση   της απόφασης από το Υπουργείο, το ποιος θα προτείνει την ιεράρχηση των κενών, και μπόλικη δόση φιλότιμου και υπομονής, για να πετύχει η συνταγή!!!

Ο δικός μας Αϊνστάιν, το πιο αγαπητό παιδί του σχολείου μας βρίσκεται φέτος την Στ΄ τάξη και είναι ένας μικρός ήρωας (το λέω με όλη την σημασία της λέξης) και οι γονείς του υπερήρωες. Όλα αυτά τα χρόνια τραβά το δικό του Γολγοθά και ευτυχώς που είναι δίπλα του η οικογένειά του, για να του ανακουφίζει τις πληγές.

Και τι ζητά ο ήρωάς μας;;; μια σταθερή βάση… ένα κατάλληλο περιβάλλον… τα δικαιώματά του!!! Αντί αυτού κάθε χρονιά εκπαιδευτικοί έρχονται και παρέρχονται. Ποτέ με την έναρξη του σχολικού έτους. Στην καλύτερη περίπτωση τέλη Οκτωβρίου(αν σταθεί τυχερός και δεν παραιτηθεί η εκπαιδευτικός). Η οικογένεια πολύτεκνη, εργαζόμενος  μόνο ο πατέρας, που βάζει συνεχώς το χέρι βαθιά την τσέπη για να εξασφαλίσει ειδική παιδαγωγό για το παιδί του… Και πάει από τη μια δουλειά στην άλλη, προκειμένου να καλύψει μέρος των αναγκών του παιδιού του(δωρεάν παιδεία κατά τα άλλα). Ο Αϊνστάιν κάθε χρόνο, με πραγματικό κόπο, κάνει αρκετά  βήματα μπροστά και έρχεται η αρχή της  επόμενης, που τον πάει πολλά περισσότερα πίσω. Εκρήξεις θυμού, ανασφάλεια, αρνητισμός αντικαθιστούν τα χαμόγελα, την ηρεμία, την δεκτικότητα, την πρόοδο!!! Και με το δίκιο του βέβαια… αφού οι αλλαγές  χορεύουν πεντοζάλη τη ζωή του.

Μέσα Οκτωβρίου φέτος(πάλι καλά) τοποθετήθηκε παράλληλη στήριξη, αλλά μόνο για 12 ώρες (το κανονικό είναι 24), ενώ η εβδομαδιαία φοίτηση του παιδιού είναι 30 ώρες. Σκύψε κι άλλο πατέρα από το βάρος της πίεσης και σκύψε και εσύ μαθητή από το βάρος της ανασφάλειας. Οι άλλες 12 ώρες δόθηκαν σε άλλο μαθητή, που και αυτός δικαιούται 24 εβδομαδιαίως.. Και έτσι θα είμαστε οι περισσότεροι ευχαριστημένοι!!

Η Υπουργός μας θα βγαίνει και θα καμαρώνει ότι καλύφθηκαν τα κενά, οι γονείς θα ακολουθήσουν την παροιμία «καλύτερα λίγα και στο χέρι παρά πολλά και καρτέρι», το σχολείο θα αισθανθεί κάπως ανακουφισμένο, μια νέα  εκπαιδευτικός θα βρει δουλειά, η χρυσή κότα «ΕΥΡΩΠΑΪΚΉ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ» θα έχει αποδείξεις για τα χρήματα που δίνει, αφού τα συγκεκριμένα προγράμματα είναι μέσω ΕΣΠΑ κ.λ.π.

Και εγώ τρελαίνομαι  και αρχίζω τα τηλέφωνα δηλώνοντας τις ενστάσεις μου.

Τα παιδιά τα σκεφτήκατε κύριοι και κυρίες;; πώς παίρνετε τέτοιες αποφάσεις;;;

Δεν ξέρετε;; γιατί δεν ρωτάτε;; γιατί οι διευθυντές που γνωρίζουν το πλαίσιο του σχολείου δεν έχουν άποψη για τέτοια σοβαρά θέματα;;; Κάνουμε για γιατρούς, γραφιάδες, τροχονόμους, φύλακες, καθαριστές τραπεζοκόμους… εκτός από παιδαγωγούς!!γιατί οι συντονιστές παιδαγωγικού έργου δεν έχουν θέση στην τοποθέτηση που γνωρίζουν όλες τις ανάλογες περιπτώσεις των σχολείων;;

Τι θα πει κάντε λίγη υπομονή και στην επόμενη φάση θα σας δώσουμε για περισσότερες ώρες!!!! Πώς το λέτε αυτό χωρίς να ντρέπεστε και να έχετε τύψεις!!!έτσι εύκολα και με ελαφριά την καρδιά γίνεται η αποδοχή και ο αποχωρισμός σε αυτά τα παιδιά!!!!

Ας πάμε και από την άλλη πλευρά του/της Αναπληρωτή/τριας εκπαιδευτικού…

Νέος/α, άπειρος/η, που φεύγει από τον τόπο του/της μέσα Οκτωβρίου και προσπαθεί να φτιάξει ένα νέο σπιτικό σε μια άλλη πόλη, που αφήνει οικογένεια πίσω  και τρέχει στην άλλη άκρη, για να πάρει κάποια μόρια μήπως και με τα μεταπτυχιακά  που συγκεντρώνει, καταφέρει μετά από μια δεκαετία να διοριστεί, που πρέπει να προσεγγίσει δύο ξεχωριστές περιπτώσεις μαθητών, να τρέχει από το ένα παιδί στο άλλο,  να οργανώνει τη δουλειά του/της, να αξιολογεί, να κάνει χρονοδιαγράμματα, μέρα με την ημέρα να δένεται συναισθηματικά, να βλέπει ότι το φιλότιμο και το μεράκι  αποδίδει και ξαφνικά έρχεται μια τροποποιημένη απόφαση τοποθέτησης και φτου κι από την αρχή!!!

Δυστυχώς η εκπαίδευση στην Ελλάδα πάσχει από πολλές μεριές… Οι όποιες αλλαγές γίνονται πάντα με τις αλλαγές των κυβερνήσεων και πάντα από την Ανώτατη προς το Νηπιαγωγείο. Η Ειδική δε Αγωγή ορφανή πάντα και στάσιμη. Ευτυχώς τουλάχιστον που φέτος έγιναν και μερικοί διορισμοί… σταγόνα στον ωκεανό!!!

Κύριοι υπουργοί αξιολογείστε τα θετικά των προηγούμενων και πάτε εσείς την κατάσταση ένα βήμα παραπέρα. Ακούστε και τους μάχιμους εκπαιδευτικούς, ο λόγος τους μπορεί να πιάσει τόπο.

Τα παιδιά με Ειδικές Εκπαιδευτικές ανάγκες δεν είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού!

Η συνεκπαίδευση για να πετύχει θέλει μόνιμο, ειδικά εκπαιδευμένο προσωπικό, στο κάθε σχολείο. Οι γονείς αυτών των παιδιών θέλουν την στήριξή μας, την αποδοχή μας και τον θαυμασμό μας. Οι φορείς αξιολόγησης δεν θέλουν αλλαγή ονόματος, αλλά επάνδρωση, οργάνωση, επιμόρφωση και καλές συνθήκες εργασίας. Οι κατάλληλοι άνθρωποι πρέπει να ορίζονται για τις θέσεις ευθύνης και αποφάσεων.

Ελπίζουμε το δικό μας φιλαράκι, ο Αϊνστάιν, να αποφοιτήσει φέτος από το δημοτικό με τις λιγότερες αρνητικές μαθησιακές–παιδαγωγικές επιπτώσεις, γιατί έχει στο πλευρό του τους γονείς του, τους εκπαιδευτικούς, ειδική παιδαγωγό και τους συμμαθητές του. Για όλα όμως τα παιδιά που βρίσκονται στην ίδια θέση με τον Αϊνστάιν έχουμε υποχρέωση να ενώσουμε τις φωνές μας, μήπως και γίνουν πιο ηχηρές, διεκδικώντας  ίσες ευκαιρίες  στην εκπαίδευση, χωρίς να καταστρατηγούνται τα δικαιώματά τους, όπως ορίζει και το σύνταγμά μας!!!

Τελικά όταν η αγανάκτηση μοιράζεται … θεωρώ ότι μετριάζεται!!!!

Μαρία Κληματσάκη

alfavita.gr

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι