Δίχρονα παιδάκια: Οι μικροί αναρριχητές

Το μωρό έμαθε να περπατάει και η χαρά της μαμάς είναι μεγάλη. Μόνο που πια... σκαρφαλώνει κιόλας. 

Και σκαρφαλώνει όπου βρει: στα κάγκελα της κούνιας του, στον καναπέ του σαλονιού, στα τραπεζάκια. 

Και τώρα; Τι κάνουμε;

Ας έχουμε υπόψη μας ότι το σκαρφάλωμα αποτελεί ένα σημαντικό στάδιο στην ανάπτυξη του παιδιού. 

Και αυτό ξεκινά γύρω στους 18 μήνες, όταν αποκτά καλύτερο έλεγχο του σώματός του, μπορεί πλέον να πετά μακριά την μπάλα του και να τρέχει χαρούμενο στο πάρκο.

Το σκαρφάλωμα είναι ο κατάλληλος τρόπος για:

- Να ενδυναμώσει το σώμα του
- Να βελτιώσει την ευλυγισία και την ισορροπία του
- Να εξοικειωθεί με το περιβάλλον
και
- Να αποκτήσει αυτοπεποίθηση.

Τι ΔΕΝ πρέπει να κάνει η μαμά του μικρού αναρριχητή:

1. Να του απαγορεύει το σκαρφάλωμα. Το πιο πιθανό είναι να σκαρφαλώνει τελικά ακόμα περισσότερο καθώς έτσι έχει πάνω του την προσοχή της μαμάς.
2. Να το αφήνει να μένει μόνο του στο δωμάτιο. Ναι, η μαμά, ή όποιος προσέχει το παιδί, πρέπει να είναι συνεχώς δίπλα του.

Και τι να κάνει η μαμά:

1. Να φροντίζει να βγαίνει έξω με το παιδί, να πηγαίνει στην παιδική χαρά, να κάνει αναρρίχηση σε ειδικούς τοίχους, να εκτονώνει την ανάγκη του για παιχνίδι.
2. Να έχει έπιπλα, όπως βιβλιοθήκες ή συρταριέρες, καρφωμένα σταθερά στον τοίχο.
3. Να έχει χαμηλώσει τα κάγκελα της κούνιας, εάν το παιδί κοιμάται εκεί. Είναι το αγαπημένο του σκαρφάλωμα, οπότε ας το διευκολύνουμε λίγο, τι λέτε;

mothersbird
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι